Pierwszy dzień wiosny i refleksje po pierwszym wiosennym weekendzie...

Końcówka zimy była bardzo wiosenna. Miło, ciepło słonecznie...
To też było powodem mojego blogowego milczenia, wsiąkłam w ogrodzie (choć nie tylko).
Po zimie porządki już prawie skończone. Sami rozumiecie że ogród wymaga poświęceń. By mieć o czym pisać musiałam zabrać się za niego porządnie, bo wołał o pomoc z każdego kąta jednocześnie.

O wyjątkowej ciepłej i słonecznej pogodzie, która była w zeszły weekend, trąbiły chyba wszystkie media, już od połowy marca. Miałam więc chytry plan by tą sprzyjającą aurę wykorzystać na dokończenie ciągnących się porządków pozimowych.
Dobry plan nie jest zły, jak każdy wie. Tak więc w sobotę od rana wyległam do ogrodu. Faktycznie było uroczo, słonko świeciło, wiaterek delikatny i ciepły. Nic tylko oddawać się miłym i relaksacyjnym pracom na świeżym powietrzu.
Około 8 rano okazało się że większość moich sąsiadów (do których mam na szczęście dość daleko) powzieła takie same postanowienie jak moje z tą drobną różnicą że wyciągając sprzęt mocno zakłócający ciszę.
Jeśli myślicie że dźwięki wiosny na wsi to romantyczne trele ptasie, to wielce się mylicie. Wiosna oznacza cięcie i rżnięcie... a więc piły spalinowe w dłoń i tniemy co się da. W zimie, najwyraźniej człowiek wsi podejmuje decyzje że żywemu, jak i suchemu, nie przepuści i jak tylko słonko przygrzeje dokonywany jest mord na czym się tylko da. Krzewy, krzaki i drzewa z których każde jest oczywiście owocowe (wycięcie bez pozwolenia) Bo nie od dziś wiadomo że gruszki rosną na wierzbie.... idąc tym tropem większość drzew jest owocowa więc co za różnica.
Dźwięk piły spalinowej doprowadza mnie do wiosennej nerwicy w jakieś 10 minut. To dość poważny zakłócacz mojego dobrego wiosennego nastroju. Kiedyś za wszelką cenę starałam się dowiedzieć co tną i czy mogę coś z tym zrobić....Dziś już wiem że w naszym kraju raju póki nie zmieni się mentalność, nic nie da się zrobić. Toteż około 9 miałam już na uszach zestaw ogłuszający ogólnie.
Poszło gadko, i już się wydawało że jest nieźle ale.....
Wiosna to czas największej frajdy dla człowieka wsi. Jedni grabią i kompostują jak ja, inni palą! podpalają! a na koniec płoną. Czy pierwszy ciepły suchy weekend mógłby zostać zaprzepaszczony? O nie!
Straż pożarna wyła non stop, około 12 powietrze było sine od dymu a po horyzoncie można było wnioskować że cała Polska płonie. Jesteśmy dla siebie największym zagrożeniem, i nikt, żadna wojna, tyle nie jest w stanie zniszczyć, co my sobie sami....
Dym zapędzany z każdej strony zaległ nad Moczarowiskiem dusząc mnie totalnie. Około 13 miałam już głowę jak banię i oczy jak królik. Nie dali mi szansy.
Wiem jedno, następnym razem kupię sobie maskę gazową i zatyczki do uszu, by korzystać z tych pierwszych wiosennych, pięknych dni. Inaczej pozostaje mi zabarykadować się w domu.
W Niedzielę było już po wielkiej wojnie, zgliszcza dymiły, kikuty martwych drzew bielały w oddali....
To był znak że można nieśmiało wyściubić nos z domu. I zobaczyć czy wiosna przyszła.
Donoszę uprzejmie że tak! Małe co nie co już zakwitło. W sumie to nic nowego ale zawsze jakiś żywy akcent.
Ranniki

Pierwsze krokusy,

Przebiśniegi całymi kępami

i ciemierniki

i na deser przylaszczki mikruski

Ale nim doszukałam się oznak życia, które powoli się budzi od początku miesiąca. Zrobiłam też przegląd suszu który z bliska okazuje się nie mniej piękny jak żywe kwiaty...

Oto przykład studium bolesnego zwinięcia... agonia po ataku mrozu?

Suchy liść tykwy.

Krwawniki mocna "przetrzepany" kaprysami pogody.

Moja ulubienica jerzówka która w tej wersji jest bardzo urocza ale zdaje się że chcąc oglądać jej suche kwiatostany naraziłam się na "wysiew totalny" i ilość jerzówek w kolejnym sezonie trochę mnie przerośnie....

A te gwiazdeczki to aster, czyż nie są słodkie?

Co tu ukrywać, może mamy już wiosnę ale ciągle dominują berze i brązy a suche nad żywym, ale jak dalej utrzyma się tak przyjemna aura to lada dzień proporcje zaczną się odwracać...