czwartek, 17 stycznia 2013

O Kalinie z liściem szerokim.


Rosła kalina z liściem szerokim.....
Niestety nie rosła nad modrym potokiem w gaju, a pomiędzy blokami na jednym z Warszawskich skwerków, co było jej wielkim życiowym problemem.
Korzenie zapuściła w lichej glebie, blade liście wystawiała do resztek promieni słonecznych przedzierających się pomiędzy betonowymi ścianami. Nikt się o nią nie troszczył, nie nawoził...no chyba że okoliczne psy, nikt też nie przycinał. Okolica ani miła, przyjazna, zielona ani piękna. Szaro, buro, betonowo i asfaltowo wokoło, a do tego w gratisie nieświeże powietrze. Czyli wielkie miasto pełną gębą.


Rosła sobie jednak spokojnie i niespiesznie wzwyż i wszerz, mając na uwadze swój niepewny wielkomiejski żywot. Wiadomo, ludziom zawsze może „coś do głowy strzelić” Wytną, przytną i wyrzucą za nic.
Latami się udawało ominąć problemy nie ruszając się z miejsca. Ale któregoś dnia wspólnota mieszkaniowa, wpadła na wspaniały pomysł zrobienia porządku z zielenią przed kalinowym blokiem. I okazało się że ma być: płotek, trawniczek i obwódka z ligustru. Kalina przestała pasować. Nie mogła tam zostać, bo psuła całość wysublimowanego założenia, jakiegoś domorosłego architekta krajobrazu. Kolejne rady, uchwały i zarządzenia wydały wyrok „Kalina precz”!
No i któregoś dnia, przyszli smutni panowie z łopatami i zrobili porządek...
Ale, rosnąć na lichej ziemi, nie nad potokiem, ma też swoje plusy. Krzak był spory ale nie na tyle by ekipa sprzątająca nie zachciała wyrwać go z korzeniami. Bo po co się męczyć i wycinać gałęzie by potem wykopać karpę jak tak można raz „siup” i po całym problemie...


Kiedy ją zobaczyłam leżała na szczycie kupy chrustu. Korzeniami powiewała na wietrze w zimny późno listopadowy wieczór. Połamana i podrapana, obdarta z godności jak śmieć. Wyglądała tak smętnie, że zwróciła moją uwagę.
No i co Wam mogę napisać....że zrobiło mi się jej szkoda. To chyba oczywiste! Co więcej wyglądała na szlachetną, niesztampową zieleń, czym też ogromnie mnie zainteresowała.
Nie mój blok nie moje podwórko, więc nie bardzo wiedziałam, co za krzak tak brutalnie potraktowany, sterczy ze śmietnika. A poza tym ciemno już było, jak na późny listopad przystało.

To zresztą dobrze bo może nie rzucałam się tak w oczy jak pomknęłam jej na ratunek. W sumie grzebanie w śmietniku nie jest moim głównym zajęciem i mogłam wydawać się z lekka niezdarna w tym akcie pomocy. Szczególnie że byłam ubrana „po miejsku”, czyli bez typowych gumofilcy ;) oraz nieprzygotowana na sypiącą się z rośliny ziemię. Samochód również nie był.....
Po wyplątaniu krzak okazał się krzaczorem, ale to mnie zupełnie nie zniechęciło, bo skoro taka akcja to trzeba ją doprowadzić do końca!

Trzeba tu dodać że jedyną możliwością ratunku było wpakowanie kaliny do nowego samochodu mojej przyszłej teściowej...niedużego samochodu, co zapewne dodaje kolorytu całej sprawie.

Kiedy zdobycz, a właściwie księżniczka z wieży chrustu, wpakowana na „wduś” znalazła się już w drodze do nowej i świetlanej przyszłości, zaczęła przypominać nam o swojej nieciekawej przeszłości i wszystkich aspektach zeszmacenia jakiemu była poddana. Ciepłe powietrze uwolniło aromaty okolicznych czworonogów, które najwyraźniej często korzystały z okazji by podlać krzak z każdej możliwej strony.

Jedyne co mogłam zrobić to zmyć tą zbiorową hańbę wrzucając krzak w całości do stawu, po przyjeździe do Moczarowego ogrodu.
To była naprawdę późna jesień, ale na szczęście jeszcze bez śniegu i mrozu. Choć po kąpieli trzeba było szybko poszukać nowego miejsca dla niespodziewanego przybysza. Jestem słaba, w planowaniu ogrodu na szybko, ale tym razem nawet specjalnie się nie zastanawiałam nad decyzją, bo krzak mógł tego wszystkiego i tak nie przeżyć. I tak na „łapu capu” wybrałam kalinie miejsce w alejce do powozowni. Sadząc, że co ma być to będzie. To było 7 lat temu....



Zima tego roku była łagodna i jakież było moje zdziwienie kiedy wiosną mój nabytek ochoczo wypuścił nowe liście i pędy. Okazało się wtedy że to kalina hordowina Viburnum lantana
Miło, bo takiej nie posiadałam w kolekcji.
Po pierwszym roku.....



Roślina ta kwitnie w maju lub czerwcu po czym zawiązuję owoce najpierw zielone, potem czerwieniejące by w efekcie osiągnąć kolor czarny.




Liście faktycznie ma szerokie, sztywne i od spodu pokryte delikatnym szary kutnerem, opadają one dopiero po silnych mrozach. A nawet się częściowo pięknie przebarwiają, mimo że mój egzemplarz rośnie w cieniu.



Ogólnie ładny krzak o luźnej koronie u mnie na razie ponad 4 metrowy.
Tu pierwsza w szeregu.


W lato porasta ją fasola ozdobna, by dodać zielonemu zakątku trochę koloru.



Kalina się przyjęła, ma się świetnie. Urosła w te kilka lat tak jak nie urosła przez ponad 15 rosnąć pod blokiem. Chyba uwierzyć nie może w swoją historię, ja trochę też nie, że tak nam się udało.
Gdybym wiedziała posadziłabym ją gdzie indziej. Bo w tej lokalizacji ma może trochę za ciemno i słabiej kwitnie i owocuje, ale już jej nie przesadzę nie miałbym serca, swoje już przeszła ;)

Styczeń 2006 roku.


Styczeń 2013



PS ;)
Mam pewną awarię z którą walczę już kilka dni, nie mogę dodać komentarzy, ani u siebie ani na zaprzyjaźnionych blogach ;( Trzymajcie kciuki że się jakoś z blogerem dogadam....)

12 komentarzy:

  1. Odwdzięcza się mimo lekkiego cienia, w którym rośnie:-)))

    OdpowiedzUsuń
  2. Piękna opowieść :) i ze szczęśliwym zakończeniem :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Niby tylko taki niepotrzebny kawał krzaka ...;) Tak już chyba jest, że jak się udaje z chcianymi roślinami, to widzi się potencjał w takim odrzuconym. Ja też mam taki przypadek. Pewni ludzie wyrzucili rododendrona na dzikie śmietnisko. Później dowiedziałam się, że wylewali tam też ścieki z szamba! Pytałam, czemu wyrzucili i odpowiedzieli, że nie chciał rosnąć i jakiś taki słaby. Miał bardzo nędzny korzeń przy swojej wielkości. Sprawiał wrażenie, jakby był "przelany". Posadziłam u siebie. Miałam już wprawdzie kupne, ale szkoda mi go było, miał już z sześć lat. Jest do dzisiaj, kwitnie rozrastając się powoli :) I nie choruje.
    Wkurzam się trochę, jak widzę ludzkie marnotrawstwo. Niby można w ogrodzie "cudować", przenosić bez końca. Ale ja lubię dojrzałe ogrody - z historią :) Zresztą dlatego do Ciebie zaglądam ;)))

    OdpowiedzUsuń
  4. Piękna historia.Kalina widać bardzo wdzięczna za uratowanie życia. Ja posadziłam kiedyś podobną odmianę a może nawet i tą samą w ogrodzie wschodnim :-).Zdarza mi się pozbywać roślin z ogrodu ale najpierw szukam im ogrodu zastępczego.

    OdpowiedzUsuń
  5. Myślę,że każdy ma taką uratowaną roślinkę, którą ktoś wyrzucił czy chciał się pozbyć.
    Zawsze odwdzięcza się nam za godziwe potraktowanie i cieszy później nasze oczy.
    Czasem stanie się tak piękna,że zostanie ukradziona. Tez tak bywa.

    OdpowiedzUsuń
  6. Historia jak z romansu: spotkali sie na śmietniku, ona dostała niezbędną pomoc, odwdzięczyła sie za okazaną miłość z nawiązką...
    Pozdrowienia od Kaliny - nie tak obfitej, lecz czasami podobnie zielonej :-)

    OdpowiedzUsuń
  7. U mnie w podobny sposób znalazła się czyjaś niechciana katalpa. Przywieźli trzymetrowe drzewo z pociachanym korzeniem, zrzucili z przyczepy, zostawili, "bo wy zbieracie, to jak chcecie..." Odwdzięczyła się, jak Twoja kalina, choć niby nie miała szans na przetrwanie.
    Jedni rżną i rąbią, inni ratują.

    OdpowiedzUsuń
  8. Piękna historia o mojej botanicznej imienniczce :)
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  9. Historia iście mityczna! :) Ciepło pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  10. Serdecznie pozdrawiam w Nowym Roku, dziękuję za zdjęcia choinki :)
    Jeszcze nieraz wracam do tego wpisu żeby oczy nacieszyć :)
    I ogród zimowy cudowny !!!
    kalina, no cóż sprawdza się, że roślinki za okazane serce potrafią się odwdzięczyć najlepiej jak potrafią :)))

    OdpowiedzUsuń
  11. Mam taką kalinę, wyhodowałam ją z nasionka przyniesionego z arboretum, a kępa irysów, wyrzuconych przez kogoś na cmentarzu znalazła u mnie przytulisko, odwdzięczają się i kwitną pięknie, mimo, że najpospolitsze; pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  12. Ależ piękna przyroda. Pozdrawiamy.:)

    OdpowiedzUsuń