Miły dzień w gratisie ;)

Rok z bonusem czyli 29 dniem lutego. Taka gratisowa porcja 24 godzin bardzo mi się przydała. Ostatnio mam permanentny niedoczas. A wiosna, tuż tuż i trzeba się zabierać za porządki w ogrodzie.

 A ten dzień był wyjątkowo piękny i słoneczny, taki wiosenny, z tym niesamowitym zapachem mokrej ziemi. W oranżerii przy zamkniętych oknach temperatura ponad 25 stopni! jak w lato.

Aż mi się zamarzyły takie letnie klimaty.... 

Rozmarzyłam się i to bardzo. Taka temperatura jak w oranżerii, sprzyja lenistwu, a nie pracy.

Ale chyba każdy o tej porze marzy już o słońcu i cieple. A jak się należy do grona entuzjastów szpadelka i grabek to kwiatki i motylki nam w głowie, zamiast szarej rzeczywistości. Ale to już niedługo ....tymczasem jeszcze szczypta marzeń.....

Nie marzy Wam się już?

Paszkwil Ogrodowy

Pisząc ten tytuł nie mam na myśli ogrodowego krasnala.
Zbliża się wiosna a wraz z nią początki porządków, palenia resztek roślinnych (o zgrozo) i pierwszych oprysków (o podwójna zgrozo!!!) W ogrodzie w tych opadłych liściach, w suchych gałązkach i w trawnikowym mchu, śpią małe ogrodowe paszkwile. Czekają na słoneczko i podmuch wiosennego ciepłego wiatru by wyjść z mikro norek i ożywić sobą przestrzeń wokoło.
Ogrodnik, szczególnie niewprawiony lub niedoświadczony, na hasło "owady", widzi tylko parszywe szkodniki. Czasem jeszcze następuje rozróżnienie na: biedronki, pszczoły i motyle, które są ok i mogą żyć. To wielka łaskawość ze strony ogrodnika. Ta łaska niestety nie dotyczy wielu stworzeń(owadów) które zamieszkują ogrody.
Zawsze jak sięgacie po opryskiwacz, by pozbyć się dziurek na liściach, ogryzionych łodyżek i innych drobnych śladów konsumpcji, zastanówcie się co tracicie.
Kiedy człowiek położy się w trawie lub nachyli nad rabatą pełną kwiatów zobaczy inny świat, pełny niezwykłych istot. W całej plątaninie pędów i na wszystkich piętrach kwiatowej dżungli poruszają się stwory kosmiczne. W oku obiektywu makro widać jak niezwykły jest ten świat, tak często bezmyślnie tępiony chemią.
Co zresztą najważniejsze, naprawdę nie każda z tych istot jest wrogiem ogrodnika. Te żuczki, chrabąszczyki, muszki i pajączki, to często uczestnicy wielkiej ogrodowej uczty w której jedni jedzą pyłek, inni tych co jedzą to pierwsze, a jeszcze inni tych co robią mozaikę z liści lub gustują w koktajlach z roślinnych soków. Takie życie i świat bardzo blisko nas choć oddalony lata świetlne od człowieka.

Wybrałam kilka zdjęć letnich moich ogrodowych paszkwili i chciałabym podzielić się z Wami ich niezwykłą urodą. A który Wam podoba się najbardziej ???

 Na tej samej roślinie raz amatorzy pyłku a raz tych pierwszych ;) Nawet w raju bywa ciężko

Mój faworyt na najbrzydszą muszkę Moczarowiska

Obiad może przyjść sam, pod warunkiem że odpowiednio nakryjemy do stołu...

Cały na Biało....

Połowa lutego i pogoda się zlitowała spadł śnieg. Ogród schował się pod białą kołderką.
Lubię śnieżne zimy za to że robi się tak czysto i jasno.
Jedyne co mogę napisać to że żałuję i chyba nie tylko ja, że nie było tak biało jak panowały te arktyczne mrozy. Przed kilkoma dniami jak jeszcze nie było tak biało przeszłam się po ogrodzie, nie był to miły spacer. Spod resztek zmrożonego tworu w stylu śniego-lodu wystawały popalone, z czerniałe rozety roślin dwuletnich i ciemierników. Liście goździków brodatych zrobiły się szkliste. Co tu długo się rozpisywać wiosną będzie nieprzyjemne liczenie strat.
Ale tymczasem krótka upojna chwila z urokliwą delikatną i zwiewną panią zimą w miłej odsłonie.
Nareszcie suche badyle i badylki wyglądają urokliwie pod biała posypką ...

Śniegowe czapeczki

Zimowy klimat sprzyja wyciszeniu, szczególnie jak pada śnieg w Moczarowym ogrodzie zapada taka magiczna cisza.

Ale żeby nie było tak spokojnie, w domu mam małych rozpraszaczy zimowej nostalgii.
Co prawda strączek z małymi groszkami pękł i malce rozjeżdżają się już po Polsce, dając mam nadzieję dużo radości swoim nowym rodzinom. Ale "bagienko" nie opustoszeje zupełnie, bo trzy małe groszki zostaną z nami.
Długo trwała wojna kto ma zostać, moja cała rodzina stała murem za Haszem a ja za Hebanem. I tak z jednego psiaka mamy dwa. Wojna trwa dalej więc pewnie będą jakieś wieści z frontu ;)  no i pozostanie z nami Heca.
Przedstawiam Wam tym samym nowych mieszkańców Moczarowego ogrodu.
Hasz Locura en los Ojos

Heban Locura en los Ojos

Heca Locura en los Ojos

Róża śmietnikowa.

Dla mnie to najpiękniejsza róża, o najwspanialszym zapachu i oszałamiającym kolorze amarantu. Marzenie mojego dzieciństwa rosa rugosa - róża pomarszczona.

A wszystko zaczęło się kiedy byłam małym dzieciakiem i to dość chorowitym i całe tygodnie spędzałam u dziadków w Warszawie na starym Żoliborzu. I tam obok budynku śmietnika, stojącego na podwórku rósł cud krzew. O botanice miałam wtedy nikłe pojęcie. Zostałam jedynie poinformowana że ten krzew to róża. I tak by określić ta najwspanialszą z wspaniałych ochrzciłam ją różą śmietnikową. Tak wpisała się w słownik mojej rodziny.

Czasem jak dziadek Ryś szedł na zakupy do sklepu zwanego Merkurym to ukradkiem zrywał mi po jednym kwiatku. Tej uczty dla zmysłów i mojej nieziemskiej wprost radości nie da się opisać żadnymi słowami.

Od śmierci Rysia minie w tym roku 10 lat, krzak też już nie istnieje. Podczas jakiś porządków został usunięty tak jak i cała rabata malw ciągnących się wzdłuż kamienicy. Ale pozostają wspomnienia tych pięknych lat.

Kiedy urosłam na tyle by zająć się działaniami ogrodowymi moim pierwszym pomysłem było oczywiście posadzenie róży śmietnikowej w Moczarowisku. Niby super początek przygody ze szpadelkiem i grabkami oraz zieloniastymi, ale okazało się że dla mnie fatalny. Każdy kolejny krzak wegetował po czym dokonywał żywota!!! Jak to możliwe że najmniej wymagająca roślina z grupy roślin ruderalnych – czyli takich które urosną nawet tam gdzie nic nie chce rosnąć, zdychała?

Nad Bałtykiem całe piaszczyste wydmy porośnięte tym często już chwastem różanym, a tu klapa za klapą. Nie ma jak starać się za bardzo...znacie to prawda? Moje róże słabo radziły sobie z moją nadgorliwością i czułą opieką. Miały za mokro, za cieniście, za żyzną ziemię. I to wszystko naj naj naj bardzo im szkodziło. Upłynęło sporo wody w płynącej przez bagienko rzece nim dotarło do mnie że one chcą mieć warunki śmietnikowe. I wtedy odniosłam sukces w ich uprawie. Ich pierwszym „udanym” siedliskiem była skarpa na wyspie. Rosną sobie tam po dziś dzień i mają się dobrze. O tyle fajnie że kupowałam je w wersji bezdoniczkowej i okazało się że jedna z nich jest biała, bonus od losu.

Później pojawiły się w ogrodzie jej odmiany, też bardzo przyjemne i wygodne w uprawie. Nic ode mnie nie chcą, co jest ich największą zaletą. Wytrzymują tęgie mrozy (ponad -30), nie bardzo przeraża je susza, ucieszą się jak okazjonalnie je nawiozę. Mają po prostu chęć do życia mimo wszystko, co bardzo sobie cenię.

ROSA RUGOSA PINK GROOTENDORST

ROSA RUGOSA RITAUSMA

Tak naprawdę to bardzo piękne i nie zawsze doceniane róże. Grupa odmian rosa rugosa jest bardzo różnorodna i ozdobna przez cały rok. Róże kwitną od czerwca do późnej jesieni. Mają piękne ozdobne owoce i ładny pokrój taki w sam raz na wypełnienie przeróżnych słonecznych obszarów w ogrodzie. Można nimi na przykład zasłaniać śmietnik ;)

Jest jednym z tych krzewów który naprawdę ma zawsze coś do zaoferowania, od czerwca kwiaty, a potem kwiaty i dojrzewające owoce.

Na jesieni pięknie się przebarwiają jej liście.

A na koniec takie zimowe śliczne widoki ;)