sobota, 30 lipca 2011

Jedno wejście, dwa wyjścia czyli Moczarowy ogród jak nora Borsuka Mariusza

Marceli Szpak:
"Wszelako wykorzystane zostały tylko trzy wejścia! a pozostałe zieją pustką.
Może to źle a może dobrze...
Wychodząc pierwszym, wiem że mogłem wyjść innym...
Nic tak nie uskrzydla jak swoboda wyboru

fragment książki "Marceli Szpak dziwi się światu"

Image and video hosting by TinyPic


No właśnie! Po co się ograniczać, jeśli można mieć więcej wejść lub wyjść!
Dawne czasy kiedy oficjalna brama była jedna do tego w miarę zamożności domu wytworna, a cały teren pocięty był wszelakimi przeprawami, minęły bezpowrotnie.
Nie pamiętam niestety jak wyglądał oryginalny wjazd do dworu. Za moich czasów pozostały jedynie dwie topole chińskie Populus simonii wyznaczające wlot na posesję. Te piękne okazy poszły niestety pod topór, parę lat temu, bo widocznie obecnemu właśćcielowi działki na której rosły (nie należącej już do moczarowiska od ponad 40 lat ), bardzo przeszkadzały.....
Tak więc jak to już pisałam wcześniej we wstępie o ogrodzie, główny transport i komunikacja zepchnięta została na boczne tory czyli dawną trasę do czworaków. No i cóż, nikt specjalnie nie przykładał wagi do tego wjazdu. Cały jego urok polegał na znajdującej się obok małej kapliczce która dawnej była również słupem od bramy. Ale kiedy przyszedł moment by zamknąć tą trasę jakąś zaporą, nikt nie zastanawiał się nad estetyką tego rozwiązania. Tak więc to co powstało miało być funkcjonalne, a nie ładne, a do tego najszersze jak tylko to było możliwe. Czyli brama przesuwana... a raczej nieprzesuwana, bo każdy kto choć raz ją otwierał wie, że jest to czynność ślinie nacechowana dźwiękiem... bramy i otwierającego.
To długa historia dlaczego zdecydowaliśmy się na drugi wjazd oddalony 100 metrów od pierwszego, ale z wielu powodów obok możliwości "swobody wyboru" był to ruch potrzebny.
No i się zaczęło....
Po pierwsze gdzie usytuować wjazd. Z pomocą przyszedł chyba sam duch miejsca, bo w odległości kilku metrów od siatki na łące wyrosły dwa piękne dęby samosiejki, takie 5 metrowe, prawie idealnie równo i do tego na szerokość drogi...tak jakby ktoś je specjalnie tak właśnie sadził.
Po drugie, sama brama, najlepiej taka brama z duszą, z jakąś historią i patyną.

Image and video hosting by TinyPic

Jak nie możesz czegoś znaleźć poszukaj u siebie, dobre rozwiązania często leża pod nosem. No i brama w sumie wisiała, może nie pod nosem ale na drugim końcu działki w totalnie nieużywanym wjeździe.

Image and video hosting by TinyPic

Kiedy te pół tonowe wrota stanęły bliżej domu, ożyły wspomnienia.
W sumie moje dzieciństwo niedawno się skończyło, ale często wydaje mi się że to było w innym życiu. To był naprawdę beztroski okres, ale czas jaki minął od tamtej pory, przyniósł ogromne zmiany. Okolica przepoczwarzyła się ze spokojnej wsi na twór wsio-podobny. Zmienili się też ludzie, zmieniły potrzeby i wymagania.
Brama o której teraz wspominam, nie należała do mojej rodziny, a wręcz przeciwnie do sąsiadów mieszkających prawie kilometr dalej. Wisiała sobie spokojnie i zawsze była gościnnie uchylona. Bywaliśmy tam często, herbatki pod płaczącą wierzbą lub kawki pod lipą. Znajomi należeli do tej samej grupy najeźdźców co moi rodzice, więc trzymanie sztamy i wspólne spotkania były uroczymi przerywnikami od dreptania przy swoich sprawach. Miasto daleko (choć tak naprawdę to blisko) a dookoła plaża intelektualna. Tak powstała swoista bohema. Trzeba pamiętać że kiedyś, przeprowadzka na wieś nie była tak popularna, miasto siedziało w mieście a wieś kisiła się w swoim sosie. Ludzi którzy tak jak mój ojciec zobaczyli rozradowaną traktorzystkę i stwierdzili że też chcą mieszkać na wsi, było naprawdę niewielu. Tak więc kolonia miejskich osadników była zestawem barwnych postaci, trochę szalonych i nietuzinkowych.
Jak chodzi o wspominaną bramę, pamiętam jak sąsiadka nie mając ochoty wysiadać z samochodu otwierała ją swoim maluchem, który wraz z nią ważył niewiele więcej niż ona cała. My wtedy nie mieliśmy w ogóle bramy, ba nawet płotu!
To wszystko już historia, barwne slajdy w pamięci, piękne wspomnienia.
Ale pozostał namacalny relikt i gdyby nie sentyment do tej krainy sprzed lat może głupio byłoby wieszać sobie bramę sąsiadów.
Co prawda, nie stało się to od razu, bo "dama" była niegotowa, stara farba, braki zębów, przeżarte korozją fragmenty. Trzeba było gruntownego remontu, wizyty w sanatorium, zabiegów leczniczych ze szlifierką oraz spawarką. No i nowego makijażu.
Najpierw tuszujący niedoskonałości podkład

Image and video hosting by TinyPic

Potem kolor i solidne słupy do podpory, ale z klimatycznej starej cegły.

Image and video hosting by TinyPic

A teraz zawisła i jest taka akuratna, ani pałacowa, ani jak do skansenu.

Image and video hosting by TinyPic

Myślę że brama godna miejsca ale i miejsce godne bramy. Bo w sumie ogród to nie tylko rośliny ale też i mała architektura.

Image and video hosting by TinyPic

Image and video hosting by TinyPic

2 komentarze:

  1. jednak te wyróżnienia na coś się przydają, bo inaczej bym cię nie znalazła;-) zaobserwowałam, ale blogger nie chce mi tego pokazać na mojej liście, więc mam nadzieję, że cię nie zgubię:-) bo myślę, że mamy dużo wspólnego!

    OdpowiedzUsuń
  2. znaczy wpadłam do ciebie spod lip!

    OdpowiedzUsuń