Styczeń. A co tam w ogrodzie słychać?

Na szczęście lub bardziej nieszczęście nie ma prawdziwej zimy. Nie tęsknię za nią, ale z każdym dniem coraz bardziej martwię się o ogród który się leniwie rozbudza i oczywiście dostaje głupawki…a jak go w końcu zmrozi to będzie bardzo zdziwiony i na bank to odchoruje. Już Wam pisałam że zachowuje się jak rozpuszczony bachor i teraz do listy swoich wybryków może zaliczyć bieganie bez czapki i szalika.

Sami popatrzcie….

Róże puściły liście…ba nawet nie straciły tych zeszłorocznych, a pigwowiec szykuje się do kwitnienia, tak jak i złotlin japoński który już zakwitł.  A nie są to rośliny które o tej porze roku budzą się do życia.

A do tego ptaki śpiewają, owady latają i ogólnie jest bardzo wesoło jak na styczeń. Może to taka rekompensata ze ten śnieg w kwietniu zeszłego roku i ogólnie krótki sezon wegetacyjnym w 2013? Można by się złapać za głowę ale to wcale nie jest najcieplejsza zima jaką pamiętam. Był taki rok kiedy w grudniu na Wigilię dekorowałam stół nagietkami z ogrodu i nie wiem kto był bardziej zdziwiony ja czy nagietki ;)

Ale wracając do nie całkiem martwego w zimie ogrodu. Pochwalę się tym co kwitnie i na dodatek o tej porze ma prawo. W tym roku do moich standardowych zestawów oczarowo-ciemiernikowych dołączyła kalina. Długo musiałam czekać by okryła się kwiatami ale w końcu się udało. To naprawdę czarujący widok i w morzu brunatnych odcieni, beży i szarości o dziwo mimo małych kwiatów ją widać. Nie powiem rośnie w nie najlepszym miejscu które powinno być wybrane bardziej starannie ale zaczęła radzić sobie zupełnie dobrze i w tym roku dała popis swojej urody. Kwiaty pachą delikatnie i cieszą niesamowicie.

Zawsze marzyłam by mieć okazję podziwiać  takie rarytasy w miesiącach mniej barwnych i ciekawych. Co tu ukrywać wiosną tych drobnych kwiatów bym nawet nie zauważyła bo umknęłyby mi w morzu całej tej bujnej zieleni ale teraz to co innego. Taka aura jaka nam ostatnio panuje jest idealna dla tego krzewu by rozwinąć bladoróżowe dzwonkowate kwiaty, bo krzew ma prawo do tego i choć wzbudza sensację to niezasłużenie.

To samo tyczy się moich ukochanych oczarów które co roku mniej więcej o tej porze wychylają swoje niepozorne wygniecione rurkowate płatki. Wiem wiem że sporo ich już było na blogu ale nie mogłam się opanować J 

No i w tym roku do kwitnienia zbiera się bluszcz, też po raz pierwszy, podobno potrzebuje on trochę czasu by okryć się mało efektownymi kwiatami  które łatwo przemarzają. Ale może mu się uda a nawet jak nie to i tak fajnie wyglądają te jego bąbelkowe pączki.

Swego czasu próbowałam dodać do kolekcji inne rośliny zimo-kwitnące ale te niestety szybko kończyły żywot. Do kolekcji kilkakrotnie sadziłam mahonie japońskie ale ich wzrost był tak imponujący że dołączyły do kolekcji roślin „samo – bonzaiujących się”(Pamiętajcie może moje tulipany XXL??) Czyli nic nie robisz a banzai robi się sam, albo robisz dużo a nic się nie zmienia. Na jedno wychodzi.  Zresztą w przypadku mahonni uzyskanie kwiatów w zimie byłoby mimo delikatnej pogody praktycznie niewykonalne, więc starania skazane były na porażkę.

Miałam też próbę utrzymania  zimokwiatu ale po pierwszym roku dał mi do zrozumienia co o mnie myśli, a bardziej o klimacie Mazowsza i musiałam się z nim rozstać.

Krótki romans z leszczynowcem miał ten sam finał…zostałam porzucona. A jest to roślina która podobno też kwitnie bardzo wcześnie – niestety nie mogę ani potwierdzić ani zaprzeczyć, znajomość bowiem była ekspresowa.

Parotia to był kolejny eksperyment, który dla rośliny źle się skończył, bo z kolei zima z 2011 na 2012 była wyjątkowo okrutna i zweryfikowała moje plany i marzenia o wprowadzaniu do ogrodu gatunków rzadko spotykanych, nie ukrywam, już teraz wiem dlaczego rzadkich. Mimo okrycia nie miała już chęci współpracy.

Tak to jest z eksperymentami , choć są i udane jak te z wprowadzeniem do Moczarowego ogrodu ciemierników. Ogród je pokochał i one go…wzajemne uczucie zaowocowało licznym potomstwem. Ciemierniki bowiem sieją się na potęgę w Bagienku. Odkrywam je w dość nieoczekiwanych miejscach ale też rozsadzam gdzie się da. Oczywiście na kwiaty z takich sadzonek trzeba poczekać co najmniej trzy sezony ale za to zawsze można liczyć na jakąś miłą oku krzyżówkę odmian.

A do tego są takie niepozorne chwasty z którymi o tej porze wstyd byłoby walczyć ;) Niech sobie kwitną, dają sobą świadectwo że w szaleństwie jest jakaś metoda i cień szansy że się uda.

A do tego jeszcze tu i ówdzie się coś zieleni jeszcze...

Budleja w liściach..

Floks niski

PS. Chciałam bardzo podziękować tajemniczemu wielbicielowi, jak myślę wielbicielce :) Moczarowego Ogrodu za nasiona mieczyków!!! Obiecuję nie zmarnuję a wręcz przeciwnie wysieję i będę dbała :)